رژیم صهیونیستی در طول تاریخ همواره تلاش کرده به بهانه‌های مختلف مانع از رساندن حقیقت مسئله فلسطین به دنیا شود و در این راه حتی از هدف قراردادن خبرنگاران مستقل و افرادی که صدای فلسطینیان را به جهانیان می‌رسانند، هیچ ابایی نداشته است.

به گزارش ایکنا به نقل از Mondoweis، دشمنی که استراتژی نظامی کنونی‌اش را می‌توان در تخریب هرچه بیشتر زیرساخت‌های غیرنظامی و به دنبال آن انکار ماهیت غیرنظامی آن هدف‌ها خلاصه کرد، به شدت به رسانه‌های دولتی متکی است تا آنچه را که حقیقت دارد به گونه‌ای که می‌خواهد نشان دهد. یک جنبش مقاومت موفق، چندین جبهه را در بر می‌گیرد و در مواجهه با این دشمن، خبرنگاران ما نقش بزرگی در تثبیت واقعیت و حقانیت ملت مظلوم فلسطین دارند.

هنگامی که اسرائیلی‌ها در مِی 2000 از خاک لبنان عقب‌نشینی کردند، عابد تغوش (Abed Takkoush) دستیار خبری و راننده یک رسانه خارجی را هدف گرفتند. ابتدا اسرائیلی‌ها سعی کردند انگشت اتهام خود را به سمت مزدوران نیابتی خود که آنها را برای دفاع از خود پخش کرده بودند، نشانه بگیرند.

یک ماه بعد نیویورک تایمز گزارش داد که فیلم‌های ویدئویی فراوان مقصر بودن اسرائیل را ثابت می‌کند: این یک حمله غیرقانونی به مرسدس بنز آبی تغوش توسط یک تانک مرکاوا اسرائیلی بود که در حدود 1 کیلومتر دورتر در داخل خاک فلسطین اشغالی مستقر بود. جرمی بوون (Jeremy Bowen)، خبرنگار بی‌بی‌سی که برای تهیه گزارشی درباره عقب‌نشینی اسرائیل به مرز جنوبی لبنان رفته بود، به خودروی در حال سوختن نزدیک شد.

اسرائیلی‌ها با شلیک گلوله مسلسل هم به او و هم به کامیون صلیب سرخ لبنان که سعی در کمک به تغوش داشت هشدار دادند که از خودرو دور بمانند. بعداً ارتش اسرائیل قصور خود را در  این حادثه را پذیرفت و آن را یک حادثه غم‌انگیز خواند.

ارتش ادعا کرد که سه‌پایه دوربین فیلمبردار با یک موشک‌انداز ضد تانک اشتباه گرفته شده است. مهم نیست آن روز آرام بود، و تنها تیراندازی در آن سوی مرز در چند روز گذشته به صورت پراکنده، منحصراً از طرف اسرائیل بود و غیرنظامیانی را هدف قرار می‌داد که برای اولین بار پس از سال‌ها به سرزمین خود بازگشته بودند.

کشتن راویان حقیقت در طول تاریخ

در آگوست 2010، اسرائیلی‌ها تلاش کردند تا درختی را که نظارت در امتداد مرز لبنان و فلسطین اشغالی را مختل کرده بود، ریشه‌کن کنند. جرثقیل آنها وارد خاک لبنان شد و ارتش لبنان تیرهای هشدار دهنده به هوا شلیک کرد و اسرائیلی‌ها با شلیک به سربازان لبنانی پاسخ دادند. موشک‌های هلیکوپتر اسرائیلی عساف ابو رحال (Assaf Abu Rahal)، خبرنگار روزنامه‌ لبنانی الاخبار را که برای گزارش این تشدید تنش به مرز رسیده بود، به شهادت رساند.

در طول تظاهرات بزرگ راهپیمایی بازگشت غزه بین سال‌های 2018 تا 2019، ده‌ها هزار فلسطینی که خواهان پایان محاصره و مطالبه حق بازگشت تضمین‌شده توسط سازمان ملل متحد بودند، راهپیمایی کردند.

در 6 آوریل 2018، یک تک تیرانداز اسرائیلی یاسر مرتجی (Yasser Mortaja)، خبرنگار را درست زیر جلیقه آبی ضد گلوله‌اش که علامت PRESS داشت، هدف قرار داد و بلافاصله پس از آن ارتش اسرائیل مدعی شد که عمداً به خبرنگاران شلیک نمی‌کند؛ شرایطی که گفته می‌شود در آن روزنامه‌نگار مورد اصابت گلوله ارتش اسرائیل قرار گرفته ناشناخته و در دست بررسی است!

آویگدور لیبرمن، وزیر وقت وزارت جنگ اسرائیل در ادعایی مضحک اظهار کرد که رزمندگان حماس اغلب در لباس مبدل پزشک و روزنامه‌نگار فعالیت می‌کنند وگرنه اسرائیلی‌ها این کار (شلیک به خبرنگاران) را نمی‌کنند.

در واقع جلیقه رسانه تبدیل به منطقه جنگی می‌شود و اسرائیلی‌ها می‌توانند به نام حفظ امنیت هرکسی را بکشند.

چند هفته بعد، اسرائیلی‌ها روزنامه‌نگار دیگری را که همان تظاهرات را پوشش می‌داد، به نام احمد ابوحسین به شهادت رساندند که او هم جلیقه رسانه‌ای پوشیده و قتل او نیز احتمالاً عمدی بوده است. در طول آن ماه‌ها، تک تیراندازان اسرائیلی 39 کارمند رسانه را مجروح کردند. چیزی که نمی‌توان آن را اتفاقی دانست.

الگوی تکراری به شهادت رساندن خبرنگاران

از سال 2000، اسرائیل حداقل 20 روزنامه‌نگار فلسطینی را به شهادت رساند و هیچکس پاسخگو نبوده است. در سال 2022، شیرین ابوعاقله، خبرنگار الجزیره در ورودی جنین به شهادت رسید، جایی که به تازگی برای پوشش جنایات اسرائیل علیه اردوگاه آوارگان اعزام شده بود. شاهدان زنده زیادی از جمله خبرنگاران سایر رسانه‌ها هم بودند. همه چیز ضبط و بر اساس جایی که گلوله وارد شده بود، مشخص بود که این کار شخصی بود که برای ترور با دقت آموزش دیده بود. اسرائیلی‌ها فلسطینی‌ها را مقصر می‌دانستند، سپس تکذیب، تکذیب و تکذیب کردند. در نهایت مقصر شناخته شدند و هیچ عواقبی و مجازاتی برای تک تیراندازشان وجود نداشت.

در واقع این اتفاقات براساس یک الگو است: اسرائیل خبرنگاران را هدف قرار می‌دهد. رسانه‌های غربی وانمود می‌کنند که از این الگو بی‌اطلاع هستند و هر بار، بدون توجه به آنچه که چشم‌ها می‌توانند ببینند، باید همان مراحل را طی کنیم. ابتدا تردید یا عدم اعتقاد به ترور مطرح می‌شود. سپس، دستگاه رسانه‌ای با رسانه‌های طرف مقابل (بخوانید: ما) درگیر می‌شود. آنها ادعاهای «تأیید نشده» را گزارش می‌کنند و از اسرائیلی‌ها می‌خواهند که تحقیقات بی‌طرفانه و سریع را دنبال کنند. اسرائیلی‌ها انکار می‌کنند، یا ادعای سپر انسانی یا تهدید امنیتی داشته و رسانه‌های غربی همین را منتقل می‌کنند!

رسانه‌های غربی با دستور کار آنها پیش می‌روند. هفته‌ها یا ماه‌ها بعد، اسرائیلی‌ها به طور مبهم به این عمل اعتراف می‌کنند و رسانه مجبور نیست آنقدر داستان را در چرخه خبری خود طول دهد تا مورد توجه قرار گیرد.

به دلیل شوک، گزارش‌های اولیه درباره قتل‌های هدفمند روزنامه‌نگاران به طور گسترده در رسانه‌های اجتماعی تقویت می‌شود. زبان آنها شایسته توجه ویژه است. در گزارش اولیه آسوشیتدپرس در مورد مرگ ابوعاقله آمده بود: کشته شده با شلیک گلوله بدون اینکه مشخص شود چه کسی مسئول این حادثه است. در پخش تلویزیونی و به طور زنده نیروهای اسرائیلی با باتوم به پاهای حاملان جسد او در مراسم تشیع حمله کردند. تابوت لیز خورد و نیویورک تایمز و بی‌بی‌سی این را «تنش» نامیدند!

رسانه‌های غربی از ابهامات تحت پوشش روزنامه‌نگاری مسئولانه استفاده می‌کنند تا عمدی تجاوز اسرائیل را پنهان کنند. اغلب، خبرگزاری‌ها این چارچوب را علیه کارکنان خود دنبال می‌کنند، چیزی که تنها می‌تواند به عنوان یک خیانت خیره کننده توصیف شود.

خاموش کردن صدای فلسطین

در 13 اکتبر، نیروهای اسرائیلی عصام عبدالله، فیلمبردار رویترز را کشتند و تعدادی دیگر از روزنامه‌نگاران الجزیره و خبرگزاری فرانس پرس را که برای پوشش رویدادها در امتداد مرز لبنان و اسرائیل متهم بودند، زخمی کردند. در بیانیه اولیه منتشر شده توسط رویترز در سوگ از دست دادن عبدالله ذکر نشده است که چه کسی این کار را انجام داده است. این مسائل تقریباً همیشه با عباراتی چنان مبهم بیان می‌شود که به سختی عاملان آن سرزنش می‌شود. رویترز ساعاتی بعد با تیتر یک بار دیگر تلاش کرد که این موضوع را روشن کند. در آن نوشته شده بود: «روزنامه‌نگار رویترز در لبنان در اثر شلیک موشک از سمت اسرائیل کشته شد.»

در تلافی اقدامات اسرائیل، فلسطینی‌ها واکنش نشان می‌دهند و ناگهان رسانه‌های غربی این توانایی را به دست می‌آورند که استنباط‌های آشکاری انجام دهند و افراد خاصی را به روشن‌ترین عبارات ممکن محکوم کنند. بیش از بیست سال است که اسرائیلی‌ها حتی به خود زحمت تغییر فیلمنامه را نداده‌اند.

این دور از خشونت‌های تداوم یافته توسط ایالات متحده و اسرائیل علیه فلسطین و فراتر از آن، تنها در درجه متفاوت است. رژیم اشغالگر، برق و اینترنت (و آب و سوخت و هر چیز دیگری) را برای دو و یک چهارم میلیون نفر در غزه قطع کرده است. یکی از روزنامه‌نگاران فلسطینی، معتز عزیزه، در روزهای اولیه کشتار، از سوی یک اسرائیلی ناشناس تماسی دریافت کرد که او را تهدید کرد از گزارش دادن رویدادها خودداری کند.

او نپذیرفت و زمانی که مردم در 13 اکتبر سعی کردند به حساب اینستاگرام او که 2,7 میلیون دنبال کننده دارد دسترسی پیدا کنند، با عبارت «هنوز چیزی پست نشده است» مواجه شدند. متا صفحه اینستاگرام شبکه قدس، پرطرفدارترین منبع خبری فلسطین در پلتفرم خود را حذف کرد. عزیزه و دیگر روزنامه‌نگاران غزه مجبور شده‌اند به ابزارهای جایگزین گزارشگری متوسل شوند. با کاهش تعداد روزنامه‌نگاران آموزش دیده فعال، کودکان فلسطینی با رفتار هوشیارانه روزنامه‌نگاران تلاش می‌کنند تا به انتشار خبر نابودی سازمان یافته مردم خود کمک کنند. اسرائیل از ورود خبرنگاران بین‌المللی به غزه جلوگیری کرده است.

حقیقت همیشه زنده است

 دفتر رسانه‌ای دولت در غزه تا تاریخ شنبه، 4 نوامبر و در بیست و نهمین روز از نبرد «طوفان الاقصی» اعلام کرده بود که تاکنون 46 خبرنگار مستقر در غزه، هدف حملات رژیم اشغالگر قرار گرفته و به شهادت رسیده‌اند.

براساس گزارش پایگاه اینترنتی شبکه «الجزیره»، بمباران جنگنده‌های اسرائیل، صدای حقیقت دیگری را در غزه هدف قرار داد؛ جایی که «محمد ابوحطب»، خبرنگار تلویزیون فلسطین، شهید شد تا به جمع ده‌ها تن از خبرنگاران شهید دیگر بپیوندد.

هدف اسرائیلی‌ها، تا حد امکان، سانسور دائمی است، هشت نفر از خبرنگاران نیز مفقود یا بازداشت هستند. (این اعداد از زمان نگارش این مقاله افزایش یافته است.)

خبرنگاری در غزه که خواست نامش فاش نشود، در 25 اکتبر به Mondoweiss گفت: هر فردی که صدایش شنیده می‌شود یا در حال دیده شدن در سطح بین‌المللی است مجبور به پرداخت بهای آن شده است... شما می‌توانید نظارت شدید بر هر خبری که از جنگ غزه بیرون می‌آید را احساس کنید. و اگر کسی چیزی بگوید، حتی یک عبارت یا یک کلمه، که اسرائیل نمی‌خواهد، [آنها] او و خانواده‌هایشان را مورد هدف قرار می‌دهند.

Axios در گزارشی به این موضوع اشاره کرده که وزیر امور خارجه ایالات متحده اخیراً از قطری‌ها خواسته بود تا لفاظی‌های الجزیره را به دلیل نگرانی از اینکه گزارش‌های آنها می‌تواند تنش‌ها را در منطقه تشدید کند، کمتر کنند. الجزیره یکی از معدود خبرگزاری‌های بین‌المللی است که به صورت زنده از غزه گزارش می‌دهد و پوشش شاهدان عینی ارزشمندی را ارائه می‌دهد که با تبلیغات انجام شده توسط رسانه‌های اسرائیلی و آمریکایی در تناقض است. ساعاتی پس از انتشار روایت Axios، اسرائیلی‌ها خانه وائل دحدوح، رئیس دفتر الجزیره را هدف قرار داده و همسر، پسر، دختر و نوه او را کشتند.

دحدوح در حال ارائه گزارش زنده در غزه بود که این خبر را دریافت کرد. او به همراه همکارانش به بیمارستانی که اجساد خانواده‌اش در آنجا نگهداری می‌شد، رفت. او با دیدن پسر مرده خود گفت: آنها از طریق فرزندان ما انتقام خود را می‌گیرند.

هدف از حملات اسرائیل علیه روزنامه‌نگاران نمی‌تواند تغییر کند: جزئی جدایی‌ناپذیر از بنیاد و حفظ پروژه صهیونیستی، رضایت تولید شده برای حذف مردمی است که اسرائیل خاطره و وجودشان را تهدیدی وجودی می‌داند.

بلافاصله پس از شهادت خانواده دحدوح، وی نماز میت را بر خانواده‌اش اقامه کرد. در عرض بیست و چهار ساعت، او دوباره به طور زنده از غزه گزارش می‌داد. چشمان و صدایش مالامال غم و اندوه بود، از همه کسانی که در پی این ضایعه عظیم، محبت، حمایت، همبستگی و تسلای خود را ابراز کردند، تشکر کرد. سپس با وجود درد و زخم‌هایی که هنوز در وجودش بود گفت که خود را موظف به بازگشت می‌دانم. هر چه بیشتر می‌خواهند ما را ساکت کنند، من بیشتر می‌خواهم مستند زندگی روزمره مردم تحت اشغال را گزارش کنم.